- Gamze Pamuk Ateşli
İlkokul ve ortaokul dönemlerimde başarılı bir çocuk olduğumu söylemem mümkün değil, o dönemlerde öğretmenlerim veli toplantısında benden bahsederken ‘Gamze çok saygılı bir öğrenci ama…’ diye başlayan cümlelerini ‘derse hiç katılmıyor.’ , ‘tenefüse bile çıkmıyor’ , ‘biraz daha çalışması lazım’ diyerek tamamlarlardı. Aslında o yaşımda başarılı ve sosyal olma ihtimalimin olduğunu hiç düşünmemiştim. Başarısızlığı kabullendiğimi hatırlıyorum.
TEGV ile yollarımın kesiştiği dönem; uzun yıllar eğitim gördüğüm okulumu, başka bir eve taşınacak olmamız nedeniyle değiştirdiğim yaz tatiline denk geliyordu. Hem sosyal çevremin ve okulumun değişmiş olmasını kabullenemeyişim hem de ailemin birtakım maddi zorluklar yaşıyor olması çocuk yaşlarımda beni olumsuz etkilemiş ve git gide asosyal bir çocuk haline getirmişti. O yaz tatilimi dedem ve babaannem ile geçirecektim. TEGV Etkinlik Noktası, onların evinin tam karşısındaydı. Dedem, yaz tatilimi verimli geçirmem için beni TEGV’e yazdırmıştı, elimden tutup benim kaydımı yaptırdıkları günü çok iyi hatırlıyorum. Eğitim birimi sorumlumuz Selma Abla, hemen kaydımı alıp o gün etkinliğe yönlendirdi beni. AISEC öğrencileri bizlere gönüllü abilik-ablalık yapacaklardı. İlk defa yurtdışından gelen bir yabancı görmenin şaşkınlığını o günün akşamında uzunca anlatmıştım evdekilere.
Drama etkinliğini ilk defa TEGV’de almıştım, o dönem etkinliğime Neslihan Abla giriyordu. Oynamaktan çekinen beni bile bir şekilde oyunlara dahil etmeyi hep başardı. TEGV’in benim için okuldan farkı not kaygım olmadığından yanlış da olsa cevap verebiliyor olmamdı, kendimi özgürce ifade edebiliyor ve kendi doğrularımı söylüyordum. Kendimi ifade edebildikçe öğrendim ki hata yapsam da, yanlış cevaplar versem de bunlar doğruları bulmama engel değil. O yaşlarda keşfettim kendimi ve doğrularımı.
Dolu dolu bir yaz dönemi geçirmiştim, yeni arkadaşlar edinmiştim. Yaz döneminin son etkinliğinde Dilek Ablamız 10 sene sonrasına bir mektup yazmamızı istemişti. O yaşımda 10 sene sonrasını hayal edemediğim için Dilek Ablama bir kompozisyon teslim edememiştim.
Okulumu ve arkadaş çevremi değiştirip mutsuz olduğum yaz aynı zamanda TEGV ile tanışıp kendimi keşfettiğim ve umut dolduğum yazdı. O yaşıma kadar çalışkan bir öğrenci olarak anılmayan ben, yeni okulumda başarılı olup okulu birincilikle bitirmiştim.
TEGV’de geleceğe yazamadığım mektubumu bir TEGV çocuğu ve yıllardır da TEGV gönüllüsü Gamze olarak yazmak daha anlamlı olacak benim için. Yıllar öncesine dönüp, geçmişe bir mektup yazacak olsam çokça teşekkürlerim olur…
En büyük teşekkürüm annem ve babam için daima daha iyisini yapabileceğime benden daha çok inandılar. Eğitim konusunda hep arkamda oldular.
Beni TEGV ile tanıştıran dedem ve babaannem; avukatlık yeminimi edip mesleğimi elime alana kadar beni hep desteklediler. Güçlü bir kadın olmamı öğütlediler. Benim her zaman eğitim gönüllüm oldular.
TEGV’in kapısından girdiğim gün beni sıcacık duygularla karşılayan Selma Ablam; o halen hayatımda ve hep aynı samimiyetle eli hep omzumda.
Drama derslerinde daha fazla aktif olmam için çabalayan Neslihan Ablam, o zamanlar onun TEGV’de çocuğuydum, üniversiteyi bitirip Bursa’ya staj yapmak için döndüğümde yollarımız yeniden kesişti. Neslihan Ablam gibi avukat oldum, TEGV’in kapısından yeniden girmemde etkisi büyük. Yıllar önce onun çocuğuyken şimdi onunla birlikte çocuklara gönüllü etkinlik yaptırıyoruz.
Dilek Ablam, onunla yollarımız kesişmedi hiç ama yıllar öncesinden geleceğe yazamadığım kompozisyonumu gecikmeli de olsa yazmış olmanın rahatlığı var artık üzerimde :)
Asıl teşekkürüm de TEGV’e ve çocukların nitelikli eğitim alabilmesi için canla başla çalışan eğitim gönüllülerine!
İyi ki yolum TEGV’den geçmiş!
